Pewnie, że jest dla Ciebie znajomy, jak mógłby nie być? Jakie są błędy? Wypisz mi je

Luyanki, wiesz co? może jednak chciałbyś napisać jakieś krótkie opowiadanie? zachęcam, bo, jak widzę, coś fajnego potrafisz napisać No to jaka ocena w skali od 1 do 10?
Niedługo dodam kolejny fragment.

*

Najwcześniej obudził się Rangral - o szóstej. Podszedł do Vartana i poklepał go po ramieniu.
- Zostaw mój łuk.
Powtórzył tą czynność.
- Pali się?!
Zerwał się. Zobaczył Armaniego nad nim i wstał. Przygotował śniadanie i obudził Darnitha. Szybko jedli. Półgodziny po szóstej byli jużw drodze do Luyankiego.
- Czemu on jest taki dobry? - zapytał Darnith.
- Używa dwóch mieczy. Żadnej tarczy nie ma. Jest jak kosiarka. Orków to może położyć dwóch naraz.
- Fajnie - mruknął.
Szybko doszli. Luyanki mieszkał pół kilometra od Vartana. Zadzwonili do drzwi. Werpolterop otworzył. Był zaspany.
- Tak? Witam Rangral. Cześć Vartan. A ten to kto?
- Jestem Darnith.
- To cześć.
- Witam, witam... Luyanki, mam pytanie. Chcesz położyć na ziemię hordę orków?
- Nom. Tylko gdzie...
- To jest? Niedaleko leży forteca orków. Zamierzamy iść tam i wziąć skarby i pokonać trochę tych zielonogębych - dokończył Rangral.
- Dobra. To zaczekajcie na mnie. Ja będę za... albo nie, wchodźcie. Zjemy śniadanie, ubiorę zbroję i idziemy.
- Już jedliśmy...
- To chodźcie. Ja zjem, ubiorę się i idziemy.
Weszli. Usiedli w fotelach w salonie a Luyanki poszedł do kuchni zjeść śniadanie. Szybko to zrobił. Zaraz po tym poszedł się ubrać. Wrócił w zbroi.
- A miecze? - spytał Darnith.
- Są i miecze.
Pokazał, że ma schowane w specjalnych miejscach w zbroi do tego przeznaczonych.
- Idziemy? - spytał.
- Nom. Ale mam jeszcze pytanko. Kogo znasz, kto mógłby iść z nami?
- Wybieraj: Eternith, Darnok Smith, Cart, Jugg...
- Kim są? - spytał Rangral.
- Eternith to mag. Darnok Smith to kolejny wojownik, Cart to złodziej a Jugg... hmm... wiesz co? Sam nie wiem, kim jest ten Jugg. Wiem, że czymś tam jest, bo nie może być nikim.
- Dobra. To chodź do Eternitha. Znaczy, ja pójdę z tobą, a Vartan i Rangral tu zostaną, dobra?
- Dobrze, chodźmy.
Wyszli. Kilka minut później już byli. Zobaczyli Eternitha. Miał ubraną szatę maga, niebieską. To znaczyło, że był magiem wody lub lodu.
- Cześć Luyanki. Kogo przyprowadziłeś?
- Darnith jestem.
- Mam nadzieję, że nie przyszedłeś zamontować mi podsłuchu lub kamery.
- Nie, nie...
- Na pewno? Robiło to wiele ludzi, na przykład Jugg.
- Nie chcę!
- Ale możesz jednak chcieć...
- Nie mam po co!
- Masz! dowiesz się wszystkiego.
- Ech - westchnął Darnith - nie. Poznam cię podczas walki z orkami.
- Że co? - zdziwił się.
- Idziemy zgarnąć skarby. Do fortecy orków.
- Fajnie! To ja jestem gotowy!
- Zamykaj dom i idziemy.
Zamknął.
- To gdzie idziemy?
- Do mnie - powiedział Luyanki.
- Eternith, znasz kogoś, kto mógłby mnie nauczyć rzucać kulą ognia?
- Jasne. Pardos.
- Gdzie on mieszka?
- To mój sąsiad.
- Luyanki, idź do swego domu, do Rangrala i Vartana, a ja z Eternithem pójdę do Pardosa nauczyć się rzucać kulą ognia, żebym był przydatny, dobra?
- Ok.
Poszedł. Etrnith podrapał się po głowie, westchnął i powiedział:
- Ta nauka trochę kosztuje.
- Ile?
- Trochę. Ale zapłacę. Albo nie, trzymaj, zapłacisz - dał mu trochę pieniędzy - a ja zaczekam pod drzwiami.
- Dzieki.
- Spoko. Od tego ma się kolegów.
Ruszyli. Zaraz doszli. Darnith zapukał do drzwi. Pardos otworzył.
- Hę?
- Chcę się nauczyć rzucać kulą ognia.
- Trochę to kosztuje.
- Tyle? - dał pieniądze.
- Wystarczy. Chodź.

Jak wysoka ocena, to jeszcze dziś dodaję kolejną część

Ja wariat? Mam tu może coś pomoderować?

Epidos napisał:

Ja wariat? Mam tu może coś pomoderować?

Darnith napisał:

Nie nie trzeba. Przecież wszyscy wiedzą, że jesteś NORMALNY

NORMALY? po avatarze Epidosa raczej tego nie mozna powiedziec, wyglada jak by sie 'urwal' z innej planety HE HE:P

Ostatnio edytowany przez sareth93 (2008-07-11 09:46:52)

Kwadrans później wyszedł. Perfekcyjnie już rzucał.
- Chodźmy.
- Nom. Niedługo będzie ciekawiej. Na razie same nudy tu są. Idź, chodź, chodź...
- Masz rację.
Szli tak i zobaczyli kota. Był cały szary.
- To Enethera.
- Kto to? - spytał Darnith.
- Taki gościu, jest jedynym w mieście, który ma jakiegoś kota.
- Ile ich ma?
- A, ze sto.
Darnith zrobił zdziwioną minę.
- Jejku, po co mu tyle?!
- Hmm... jakby to powiedzieć... on lubi koty. Płaci kotami. Kąpie sięw kotach., nie w wodzie. Zamiast muzyki słucha miauczenia kotów. Zamiast myć dom myje te swoje koty. A jak już myje coś innego - to myje kotem. A gdzie śpi? akurat w łóżku, ale z kotami. On z chęcią by jadł koty, ale bez przesady.Zamiast soku pije... no, kotów... te... eee... zresztą, to nie... za... to znaczy... ech... to nie jest ważne.
Darnith wybuchnął śmiechem. Śmiał się do bólu brzucha, a Eternith stał zdziwiony.
- Z czego się śmiejesz?
- He... he... he... z niczego...
Ruszyli. Gawędzili o kotach. Szybko przyszli. Luyanki, Vartan i Rangral bawili się w najlepsze. Gadali, śmiali się, pili wino... puścili muzykę...
- Zabawa.... - szepnął do Darnitha Eternith.
- Nom.
Przyłączyli się. Długo się bawili, poszli spać po drugiej w nocy. I to było właśnie przygotowanie przed walką. Walką, o której im się nie śniło.

Pierwszy obudził się tym razem Luyanki. Była to godzina dziewiąta. Ubrał sobie zbroję, która była srebrna. Na środku z przedniej części zbroi znajdował się znak w kształcie koła, w którym były dwa miecze. Po bokach miał miejsca na te miecze. Nagolenniki i te inne rzeczy też miały srebrny kolor. Miał specjalne stalowe rękawice. Niestety, nie miał hełmu. To było najgorsze bo jeden ork mógł go bez problemu ciachnąć.
Przeglądnął się w lustrze. Pomyślał, że nie wygląda tak źle. Przeszedł do kuchni. Nie była ona dużych rozmiarów. Ot, taka średnia. Po lewej stronie od wejścia był dość duży stół z wcięciem na środku. Można tam było podejść i coś zrobić. Po prawej za to były wszystkie rzeczy, które w kuchni powinny się znaleźć. Przyrządził śniadanie i wszystkich obudził. Szybko zjedli. Teraz wszyscy skierowali się do lustra. Chcieli zobaczyć, czy wyglądają jak pogromcy zielonoskórych. Pierwszy podszedł Rangral. Miał identyczny komplet zbroi jak Luyanki, z tą różnicą, że była brązowa. Po nim spojrzał na siebie Eternith. Niebieska szata z soplem lodu na środku. Po nim podszedł Vartan. Miał skórzaną zbroję, buty, rękawice. Łuk miałna plecach. Był to dobry i długi. Gdy Vartan odszedł został tylko Darnith. On miał szatę, na dole żółtą, potem kolor zmieniał się w pomarańczowy, czerwony. Na samej górze był kolor bordowy. Na środku był ogień - oznaczał on, że Darnith jest magiem ognia. Gdy już na siebie spojrzał, poszedł do salonu, tam gdzie była reszta.
- Darnith, skąd ty jesteś? - spytał Eternith.
- Właśnie, powiedz!
- Jestem z miasta Kordos.
- Czemu się do mnie przyłączyłeś? - zapytał Rangral.
- Gdybyś nie mówiło skarbach, to bym poszedł do swego domu. Ja potrzebuję złota, skarbów. I chcę mieć. Dlatego się do ciebie przyłączyłem.
- Skarby są aż tak tak dla ciebie ważne?
- Nom.
- To co? idziemy?
- Tak! - wykrzyknęli wszyscy.
Wyszli z domu. Luyanki zamknął dom i ruszyli. Najpierw wyszli za mury miasta. Potem zaczęli iść małą ścieżką. Po ich lewej stronie byłlas, dobrze nam znany, a po prawej chwasty, wielkie trawska. Z tamtego miejsca doskonale widać było mury miasta. Chwilę później szli już drogą prowadzącą przez las. W chwili, gdy Eternith ziewnął, wyskoczył ork. Najpierw wszyscy się wystraszyli. Pierwszym, który się opanował był Luyanki. Podszedł do orka i po ludzku uciął mu wielki zielony łeb. Chwilkę później znów szli. Luyanek czyścił miecz. W tym momencie rzucił się na niego worg. Vartan wypuścił strzałę. Nie trafił. Rangral się nie zastanawiał. Podbiegł tego zwierzaka i ciachnął go. Po problemie. Łucznik załamał się, bo dużo ćwiczył i nie trafił sobie w worga. Darnith pocieszał go. Mówił, że worg nie jest łatwym celem. I tutaj Vartan się z nim zgodził. Nagle zobaczyli coś strasznego. Mezlar Mizzrym, gość, którego Darnith bardzo nie lubił, uciekał przed orkiem. Zielonogęby uciął Mezlarowi nogę. Runął na ziemię. Vartan wypuścił strzałę. Ork padł. Mezlar na początku nie wiedział, co się stało. Potem zrozumiał. Nagle zobaczył Darnitha. Już miał go przepraszać za to, że nie był dla niego niemiły. Nie zdążył. Darnith rzucił w niego kulą ognia. Został z niego zwykły popiół.Po tym zdarzeniu wszyscy mieli mniejsze zaufanie do Darnitha. Gdy przeszli las, razem mieli za sobą czternaście orków, siedem worgów i dwanaście wilków. Na szczęście nie spotkali cieniostwora. Gdyby na kogoś wyskoczył z cienia, ten ktoś zginąłby na miejscu.